Το μήνυμα του Συνδέσμου Μικρασιατών «Ρίζες» Χαλανδρίου για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή
Ο Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών Ρίζες Χαλανδρίου, στέλνει το δικό του μήνυμα για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και την εκατόχρονη παρουσία των προσφύγων στο Χαλάνδρι.
«Φέτος, οι απανταχού ελληνικές κοινότητες, τιμούν τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή. Μια καταστροφή που προήλθε από πολιτικά λάθη. Εμείς, ως πολίτες του Χαλανδρίου εδώ και περίπου 110 χρόνια, τιμάμε την Μικρά Ασία όχι μόνο φέτος, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα και για πάντα.
»Πέρασαν πάνω από 100 χρόνια, από τη στιγμή όπου οι οικογένειές μας βρέθηκαν στην τότε Κοινότητα του Χαλανδρίου. Μια αγροτική και εξοχική περιοχή, όπου δεν έμοιαζε σε τίποτα από τις πατρίδες μας διότι οι περισσότεροι ήρθαν ως πρόσφυγες από περιοχές οι οποίες ήταν λιμάνια, εμπορικοί σταθμοί και πολυπολιτισμικές περιοχές, με τον ελληνικό πληθυσμό να κυριαρχεί στο εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα.
»Οι Μικρασιάτες λοιπόν, υπήρξαν κοσμοπολίτες λόγω της πολυπολιτισμικότητας στην οποία ζούσαν. Τι ήταν όμως οι Μικρασιάτες;
»Οι Μικρασιάτες ήταν στη συντριπτική πλειονότητα Έλληνες της Ηπείρου, της Πελοποννήσου, των Κυκλάδων, της Ευβοίας, των Δωδεκανήσων, της Μακεδονίας, της Θράκης και οπουδήποτε υπήρξε ελληνικός κόσμος ο οποίος πριν από αιώνες πήγε ως μετανάστης στην Μικρά Ασία. Δέχθηκαν όμως, ως προοδευτικοί άνθρωποι, να πατήσουν σε σκαλιά τα οποία προέρχονταν από άλλους λαούς.
»Όπως οι άλλοι λαοί στην Μικρά Ασία πάτησαν στο σκαλί των Ελλήνων, έτσι και οι Έλληνες πάτησαν στο σκαλί του Εβραίου και σηκώθηκαν, πάτησαν στο σκαλί του Άραβα και σηκώθηκαν, πάτησαν στο σκαλί του Γάλλου και σηκώθηκαν, πάτησαν στο σκαλί του Αρμένη και σηκώθηκαν κι έτσι, ανέβηκαν στο υψηλότερο σκαλί της μάθησης, του εμπορίου, της μουσικής, του αθλητισμού, της λογοτεχνίας και της επιστήμης. Έτσι λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι το να λέγεσαι Μικρασιάτης δεν είναι αναφορά καταγωγής αλλά τίτλος!
»Δέχθηκαν να χορέψουν τα βαλς, δέχθηκαν να βάλουν στο φαγητό τους μπαχαρικά που δεν ήταν ελληνικά, δέχθηκαν να πιάσουν μουσικά όργανα που ήταν από αλλού, δέχθηκαν να φορέσουν ρούχα που φορούσαν δυτικοί ή ανατολικοί λαοί. Όλη αυτή η πρόοδος όμως έγινε χωρίς να χάσουν τα ήθη και τα έθιμά τους, μαθαίνοντας και στις επόμενες γενιές, ως κοσμοπολίτες, να δέχονται τη διαφορετικότητα ακόμα και στην πίστη, όταν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, τα εκπλήρωναν με το παραπάνω.
»Έτσι κι εμείς στο Χαλάνδρι, προσπαθήσαμε να μεταλαμπαδεύσουμε αυτό τον πολιτισμό, Τον Μικρασιατικό, δίνοντας απλόχερα γνώσεις στη μουσική, τη γαστρονομία, το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα, σε μια περίοδο όπου κυριολεκτικά ιδρύθηκε η Ελλάδα μετά από τόσους πολέμους.
»Η υποδοχή στην πόλη του Χαλανδρίου δεν ήταν και η καλύτερη, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, άλλωστε. Όχι τόσο από το σύνολο των κατοίκων, όσο από την εξουσία και τον περίγυρο της, με μεγαλύτερη ντροπή και απανθρωπιά, το αίτημα του δημάρχου Μάνου Καρελά να χτίσει μάντρα και να χωρίσει τους Μικρασιάτες πρόσφυγες από τους συγχωριανούς- συμπολίτες τους. Βέβαια τιμωρήθηκε στις εκλογές και από τους Μικρασιάτες και από τον ντόπιο πληθυσμό.
»Εμείς ως δεύτερη και τρίτη γενιά, αφού πλέον από την πρώτη δεν είναι κανείς κοντά μας σωματικά, δεν ζήσαμε ποτέ κάτι τέτοιο στο Χαλάνδρι. Κάθε άλλο, λαμβάνουμε σεβασμό και αγάπη από τους συμπολίτες μας.
»Θα θέλαμε λοιπόν αυτές οι γενιές που προήλθαν από την πρώτη γενιά, να ευχαριστήσουμε από καρδιάς για όλα αυτά τα χρόνια, όχι το ελληνικό κράτος το οποίο με την σύμφωνη απόφαση των Εθνών λήστεψε τις περιουσίες μας, εκεί και εδώ, αλλά να πούμε ένα τεράστιο «ευχαριστούμε» στους συμπολίτες μας, τους προγόνους τους που όπως και οι δικοί μας έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα, για να είμαστε ελεύθεροι, στους δασκάλους, στους καθηγητές μας, στους ιερείς μας, στους υπαλλήλους του Δήμου μας διαχρονικά και σε όσους διοίκησαν αυτή την πόλη με ζήλο, χωρίς ίχνος ρατσισμού και εμπάθειας ώστε να φτάσει το Χαλάνδρι πλέον να είναι μια πόλη ζηλευτή από όλες τις απόψεις.
»Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για όλες εκείνες τις φορές που μοιραστήκαμε τους ίδιους δρόμους που, όπως έγραψε και ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, «δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατελείωτα».
»Για τους Μικρασιάτες του Χαλανδρίου αφιερώνουμε το ποίημα του Μικρασιάτη νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη το οποίο αναφέρει τα εξής:
” Και.. γίνανε δέντρα μεγάλα,… ξανάβγαλαν κλαριά και φύλλα της ελπίδας πράσινα.
Κι απάνω στα κλαριά του – σαν τα πουλιά – κελαηδούν τα παιδιά τους,
δεύτερη, τρίτη και τέταρτη γενιά της προσφυγιάς.
Γενιές που πρόκοψαν γιατί γνώριζαν τι θα πει τιμή,
τι θα πει αρχοντιά, τι θα πει πίστη και αγώνας
…γίνανε δέντρα μεγάλα,
στον ίσκιο τους ξαναστήθηκε ο χορός,
ξανάνθισε το χαμόγελο στα χείλη τους…
Άλλωστε πέρασαν χρόνια…από εκείνη τη μαύρη χρονιά.
Και θα περάσουν κι άλλα…κι άλλα…κι άλλα…
Μα τούτα τα δέντρα δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους
πως η ρίζα τους είναι απέναντι.
Και προσπαθούν να τη θυμούνται
με το μέτρο της φλόγας του κεριού.”
Ζήτω το Χαλάνδρι μας!
Το ΔΣ του Συνδέσμου Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών Ρίζες Χαλανδρίου