Τα βραβεία του διαγωνισμού ποίησης
ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΑΠΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΤΕΡΕΖΑ ΞΑΓΟΡΑΡΗ
μέλος του 1ου ΚΑΠΗ Ζωγράφου για το ποίημά της:
«ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ»
Στο δρόμο ή στην εκκλησιά, αμίλητο τον είδα,
πολύ χλωμό κι ασάλευτο, με μάτια βουρκωμένα,
σε τόπο ξένο βρίσκεται, και πέρα απ’ την πατρίδα
στέγη, τροφή δεν έχει πια, τα πάντα είναι χαμένα.
Μήπως δεν θα ‘θελε κι αυτός να ειν΄ ευτυχισμένος,
μ΄ όμορφο σπίτι και παιδιά, με ωραία οικογένεια,
αντί μόνος και έρημος να νιώθει πια χαμένος,
χωρίς κανένα όνομα, χωρίς καν ιθαγένεια;
Τους είδα όλους τους αυτούς, να κρύβονται τη μέρα,
κι από τον φόβο φυλακής, να βγαίνουν μόνο βράδυ,
λίγο ψωμί, αχ! να βρεθεί, να νιώσουν τον αέρα
της λευτεριάς, αλίμονο! και φεύγουν στο σκοτάδι.
Να βρούνε πού να κοιμηθούν, κει χάμω στο χορτάρι,
στο δέντρο, στο ερημόσπιτο, στον πάγκο ή στο χώμα,
κι αν τύχει να βρεθεί δουλειά, να μείνουν στο πατάρι,
με μια κουβέρτα διπλά τους, λίγο ψωμί ακόμα.
Αυτούς εκμεταλλεύονται, λίγα λεφτά κερδίζουν,
μα εκείνοι ολοήμερα, καρτερικά δουλεύουν,
στη σκέψη της φαμίλιας τους αρχίζουν να δακρύζουν,
μη τάχα και τη δουν ξανά μια μέρα, όπως σκοπεύουν.
Κατάχαμα την είδα εγώ τη μάνα να θηλάζει.
Στην αγκαλιά της το μωρό ανήξερο γελάει,
τo άτυχο, αλίμονο! θα κλαίει, θα φωνάζει,
όταν τ΄ αθώο πλάσμα αυτό αρχίσει να πεινάει.
Γύρω της τ΄ άλλα τα παιδιά, κι εκείνα μισοκλαίνε,
ζεστό φαΐ γυρεύουνε, μια μπάλα για να τρέξουν,
μια κούκλα τόση τόση δα με πόνο πια το λένε,
απ΄ τα σκουπίδια να βρεθεί, να βγουνε και να παίξουν.
Κι εγώ, που έχω τα καλά, σαν τι μπορώ να δώσω;
Λίγο ψωμί περίσσεμα, σ΄ αυτούς να το μοιράσω,
τα χέρια μου ολόθερμα σε εκείνους να τ΄ απλώσω,
μια μέρα που ειμ΄ ελεύθερη μαζί τους να περάσω.
Εν΄ απ΄ τα ρούχα τα ζεστά, σε κάποιον ας τα δώσω,
το σκέπασμά μου το διπλό το κρύο να γλυκάνει,
μικρό για μένανε αυτό, γι΄ αυτούς μεγάλο τόσο,
ένα φιλί στο μάγουλο, τον πόνο τους να γιάνει.
Θεέ μου, κάμ΄ ελεύθερα, στον ήλιο, στον αέρα,
χωρίς πολέμους κι αίματα να ζήσουν, να γεράσουν,
να ξεχαστούν τα μίση τους, να γίνουν περά ως πέρα,
αδέλφια όλοι τους ξανά, τα χείλη να γελάσουν.
Δώσε Θεέ, το σπιτικό που τόσο λαχταράνε,
να κλείσει της καρδούλας τους τώρα πια η πληγή,
αδέλφια μας κι όλοι αυτοί, μια θέση καρτεράνε,
να ‘ναι σαν όλα τα παιδιά σου εδώ κάτω στη γη.
Ψευδώνυμο: Η ΘΗΡΕΣΙΑ
Β’ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΔΕΡΕΜΠΕΗΣ
μέλος του 1ου ΚΑΠΗ Ζωγράφου για το ποίημά του:
«Ο ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ»
Μαραθώνιος δρόμος, όλη η ζωή μου.
Δύσκολη διαδρομή. Σκόνη ιδρώτας. Αντοχή.
Ανηφόρες, κατηφόρες, χωρίς επιστροφή.
Ένας αέναος αγώνας, καμιά ανταμοιβή.
Αναγνώριση καμία. Λιγοστό ψωμί.
Υποχρέωση στους πάντες, δικαιώματα μηδέν.
Ό,τι το αυτονόητο έχω ζητήσει, πήρα ένα τεράστιο «Δεν»
Στους πάντες τη ζωή μου έχω προσφέρει χύμα,
και για πληρωμή μου εισπράττω ειρωνεία και κρίμα.
Η αδικία, η ηλιθιότητα, και η βλακεία, υιοθετημένες μου αδελφές.
Κοινωνία… συμφωνία με αχαριστία.
Κάλπικοι αξιωματούχοι, και άχρηστοι πρωτοκλασάτοι «Μαϊμού»
Έτερα κέντρα αποφάσεων, έτεροι και εταίρες,
που για μένα παίρνουν αποφάσεις, αλλά ερήμην εμού.
Κλέφτες των ονείρων μου και των ιδεών μου,
και παραχαράκτες της προσωπικότητάς μου.
Αγάπες έξαλλες. Μόνιμες κι εφήμερες. Ανώνυμες κι επώνυμες.
Τρελά κορίτσια και κυρίες σοβαρές,
περάσανε από μπροστά μου σαν ταινία.
Καμία όμως απ΄ αυτές δεν ήταν ικανή, να νοιώσει τη δική μου αγωνία.
Αδιάφοροι, και εθελόδουλοι εθελοτυφλούντες,
που δεν αφήνουνε για σκέψη λίγα περιθώρια,
και δίκυκλες θανάτου μηχανές πάνω στα πεζοδρόμια.
Κομπάρσοι που σπρώχνονται την τελευταία τη στιγμή,
να βγούνε στου Θεάτρου τη σκηνή,
και παίρνουνε τη θέση του πρωταγωνιστή.
Όλοι αυτοί, την κοινωνία αλωνίζουν,
κι όμως…… ψηφίζουν, και τη δική μου τη ζωή, αυτοί την κανονίζουν.
Όλη η ζωή μου Μαραθώνας, και Μαραθώνια διαδρομή.
Σκληρή προσπάθεια, αγώνας, μα νικητήρια η προσμονή.
Τα όνειρά μου μπερδεμένα, ιδρώτας, κόπωση, οργή.
Η εκκωφαντική σιωπή μου, ενοχλεί.
Σπάει τα τύμπανα των παρανόμων.
Των λύκων με ένδυμα προβάτου, των απατεώνων.
Έμεινα άφωνος και μόνος.
Κι όμως για διατάραξη της κοινής ησυχίας,
μου κάνει παρατήρηση ο Αστυνόμος.
Μαραθώνιος όλη η ζωή μου.
Κι όλο τρέχω, τρέχω ανάμεσα σε άγρια θηρία.
Ανάμεσα σ’ εχθρούς της αληθείας, και οπαδούς της ματαιοδοξίας.
Αυτοί νοθεύουν της ζωής μας τη καλή ποιότητα.
Βεβαίως όλοι έχουνε δικαίωμα στην ηλιθιότητα.
Τους βλέπω όλους σαν κηδεία.
Όρθια και εν κινήσει πτώματα χωρίς κορμί.
Κόκαλα. Σκελετοί. Πλήρης αποσύνθεση, και αηδία.
Τώρα όμως που φτάνω προς το τέλος, κάνω τη καρδιά μου μάρμαρο,
Σφίγγω τα δόντια και τερματίζω «Πρώτος» μέσα στο Καλλιμάρμαρο.
Κι εσύ, σύντροφε της ζωή μου, ενώ μου ορκιζόσουν,
ότι θα ήσουν πλάι Μου στο δύσκολο μου δρόμο,
ακόμα είσαι στο Πικέρμι
κι έρχεται πίσω σου σιγά-σιγά να σε μαζέψει το ασθενοφόρο.
Κι έμεινα άφωνος και μόνος. Παρέα μου, ένα μετάλλιο και πόνος.
Μα να, γλυκιά μητέρα, σαν συννεφάκι, κατεβαίνεις απ’ τον ουρανό,
Και μου καλύπτεις το κενό. Με τυλίγεις με το ιερό πανί, τη
Γαλανόλευκη την αιματοβαμμένη.
Με αγκαλιάζεις και μου χαμογελάς.
Και όλοι μεσ’ το στάδιο φωνάζουνε « Ελλάς – Ελλάς»!!!
Ψευδώνυμο: ΚΥΔΩΝΙΕΥΣ
Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ
Σημείωση Για το Γ’ Βραβείο οι δύο ποιήτριες ισοψήφησαν
ΙΩΑΝΝΑ ΚΕΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
μέλος του Κεντρικού ΚΑΠΗ Χαλανδρίου για το ποίημα της:
«ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΓΙΑΓΙΑ»
Αν τα χρόνια μου μετρήσω
όπως οι…. άλλοι τα μετράνε,
ίσως να μελαγχολήσω
που τα νιάτα πλέον πάνε…..
Στον καθρέφτη, αν κοιτάξω
όπως οι … άλλες τον κοιτάζουν,
από λύπη ίσως κλάψω
που οι ρυτίδες με χαράζουν…..
Μα εγώ πέρα από κάλλος και ηλικία
που είναι τόσο εφήμερα,
βλέπω της ζωής μου την ουσία
και αγαπώ το σήμερα!
Βλέπω αγάπη στην καρδιά
Βλέπω αγώνα και δουλειά
Βλέπω γνώση κι’ εμπειρία
Βλέπω παιδιά κι’ εγγόνια
… και αναπολώ τα χρόνια
της ζωής μου την πορεία
και αισθάνομαι ευτυχία!
Και απέραντη γαλήνη…..
που το γέλιο του εγγονού μου
τόσο απλόχερα μου δίνει!
Της εγγόνας μου οι διηγήσεις
ζωντανεύουνε σελίδες
απ’ τις δικές μου αναμνήσεις!
Λοιπόν ….Τι με νοιάζουν οι ρυτίδες
Κι’ αν τα νιάτα έχουν περάσει;
Εγώ… Δεν έχω γεράσει!!…
Η ψυχή μου είναι ΝΕΑ
και τα βλέπω όλα ΩΡΑΙΑ!!!
Ψευδώνυμο: ΕΡΑΤΩ
Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΡΑΒΙΤΣΙΩΤΗ
Μέλος Β’ ΚΑΠΗ Δραπετσώνας για το ποίημα της:
«ΧΑΡΑ»
Τη μεγαλύτερη χαρά
Μεσ’ στη ζωή ετούτη,
Δεν την γνωρίζουν οι άνθρωποι
Έστω κι αν έχουν πλούτη!
Χαρά θα πει να αγαπάς,
Να’ χεις τριγύρω φίλους
Να’ χεις αυτούς που σε πονούν
και θέλουν το καλό σου
τα αδέλφια σου, τους συγγενείς,
κοντά τον άνθρωπό σου!
Όμως όταν τα έχουμε
ποτέ μας δε γελάμε,
γιατί νομίζουμε χαρά
είναι να σπαταλάμε
το χρήμα, που δεν έχουμε,
και την περιουσία
χωρίς αυτά στο βάθος τους
να έχουν σημασία.
Φτωχός πολύ είσαι άνθρωπε
που νιώθεις έτσι μόνος,
σκορπάς τριγύρω σου εχθρούς
και μέσα σου τον πόνο
Γιατί ποτέ δεν ένιωσες
την άπειρη γαλήνη,
που δεν χρειάζεσαι λεφτά
χαρά να την ξεπλύνει!
Ψευδώνυμο: Κρίστι
Στο διαγωνισμό κατετέθηκαν 45 ποιήματα. Οι κριτές τα έλαβαν μόνο με το ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ και τα βαθμολόγησαν με βαθμούς από το 1 έως το 10.
Την κριτική επιτροπή αποτέλεσαν οι:
Σωτήρης Δημόπουλος, αρθρογράφος, μέλος του ΚΑΠΗ Τούφας
Αναστασία Καρατζά, φιλόλογος, μέλος του ΚΑΠΗ Κάτω Χαλανδρίου
Μαίρη Παναγιώτου, συγγραφέας
Κωνσταντίνος Τέμπος, γιατρός – λογοτέχνης και
Τάσος Τύμης, συγγραφέας, μέλος Κεντρικού ΚΑΠΗ Χαλανδρίου
Τις βαθμολογίες εξέτασαν οι:
Ευγενία Κατούφα μέλος της οργανωτικής επιτροπής
Κωνσταντίνος Τέμπος μέλος της κριτικής επιτροπής
Μανώλης Σπιταδάκης κοινωνικός λειτουργός υπάλληλος ΚΑΠΗ