Απεβίωσε μία πνευματική προσωπικότητα της πόλης μας, ο Χρήστος Νικολάου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ο Χρήστος Νικολάου γεννήθηκε το 1942 στο Χαλάνδρι από γονείς Χαλανδραίους.
Φοίτησε στο 1ο Δημοτικό, το 1ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου και την Ανωτάτη Εμπορική Σχολή (ΑΣΟΕΕ).
Εργάσθηκε στην Τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, ως Προϊστάμενος Πωλήσεων, που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα.
Παράλληλα σπούδασε με υποτροφία στο Εθνική Ωδείο, και αποφοίτησε με άριστα στην Μονωδία (σολίστ φωνητικής μουσικής).
Συμμετείχε τόσο ερασιτεχνικά όσο και επαγγελματικά σε πλήθος χορωδιών από την παιδική του ηλικία, (Ευάγγελου Πετρίδη, Ελληνικής Ραδιοφωνίας, Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Φίλων της Μοντέρνας Μουσικής, Πειραματική Χορωδία Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Δημήτρη Παπαποστόλου κ.α.) με διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς.
Τη δεκαετία του 1990, έγραψε σειρά άρθρων, με το γενικό τίτλο «Οι αναμνήσεις ενός ρομαντικού Χαλανδραίου», που δημοσιεύτηκαν στον Τοπικό τύπο του Χαλανδρίου και συγκεκριμένα στις επιτυχημένες εφημερίδες της εποχής: «ΦΛΥΑΡΙΑ», « ΠΡΟΦΙΛ», «ΕΠΙ ΠΟΛΕΩΣ», και «ΣΤΑΣΗ». Επίσης συμμετείχε στη σύνταξη της έκδοσης του Δήμου Χαλανδρίου με τίτλο «Χαλάνδρι – Συνάντηση με το Χθες».
Από το 1997 συμμετείχε στην Περιηγητική Ένωση Χαλανδρίου ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου για 20 χρόνια, εκ των οποίων τα 14 διετέλεσε Πρόεδρος και εργάστηκε για την ανανέωσή της με τη διοργάνωση εκδρομών και πολιτιστικών εκδηλώσεων στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο, το Κέντρο Νεότητας, το Θέατρο Ρεματιάς, τη Λέσχη του Συλλόγου και την οργάνωση του γραφείου και του αρχείου.
Παράλληλα συμμετείχε ως Αντιπρόεδρος στον Εξωραϊστικό Σύλλογο «Απανεμιά» στο αγαπημένο του Μάτι με έντονη δράση, ιδιαίτερα στα πολιτιστικά.
Μοιράστηκε τη ζωή του και την αγάπη του για τη μουσική και τα ταξίδια, με την πολυαγαπημένη του σύζυγο Δήμητρα, τη γυναίκα της ζωής του.
Από τον κύκλο των ¨7 συναντήσεων στο Χαλάνδρι’’ που οργάνωσε το 2002 η ‘αντίΣΤαΣΗ’, θυμίζουμε την ομιλία του Χρήστου Νικολάου με θέμα τις δεκαετίες ’50 και ’60.
Θα τον θυμόμαστε πάντα…
Η 10ετία 1950 – 1960 και το τρίγωνο της πλατείας Δούρου
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας,
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να με συμπεριλάβετε στους ομιλητές της αποψινής εκδήλωσης. Θεωρώ πολύ σημαντικό, εγώ ένας έφηβος της 10ετίας του ΄50, να απευθύνομαι απόψε για προσφιλείς αναμνήσεις της νιότης μου σε συμπολίτες νεότερης γενιάς.
Που συμβαίνει επιπρόσθετα να είμαι γεννημένος στο Χαλάνδρι και ως εκ τούτου με μεγάλη διάθεση τοπικιστικής διάθεσης.
Που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για ένα Χαλάνδρι διαφορετικό από το σημερινό και για καταστάσεις που σημάδεψαν τη ζωή μου. Όπως τις είδα και τις έζησα, σύμφωνα με την προσωπική μου αντίληψη της ηλικίας των τρυφερών χρόνων της παιδικής και της πρώτης νεανικής περιόδου της ζωής μου.
Η περίοδος στην οποία θα αναφερθώ, καλύπτει της 10ετία του ΄50 μέχρι τα μέσα περίπου της 10ετίας του 60’. Στην συνέχεια, νέος εργαζόμενος πλέον με απορρόφησε ο αγώνας της επιβίωσης, οπότε για τα αμέσως επόμενα χρόνια δεν μπορώ να έχω άμεση άποψη, για τα συμβαίνοντα στο Χαλάνδρι την εποχή του έντονου πολιτικού αναβρασμού και των αντιπαραθέσεων που προηγήθηκαν του Απριλιανού καθεστώτος.
Ας έλθουμε όμως νοερά στην 10ετία του 50
Και να θυμηθούμε ένα Χαλάνδρι που προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια του από την κατοχή και τον εμφύλιο.
Ένα Χαλάνδρι της στέρησης, της πνευματικής ξηρασίας και των περιορισμών…
Της παντοδυναμίας της δεξιάς που βγήκε νικήτρια από τον εθνικό διχασμό…
Τότε που γι’ αυτά τα πράγματα δεν γινόταν κανένας λόγος στο περιβάλλον μου ή στην καλύτερη των περιπτώσεων άκουγες μισόλογα.
Γόνος συντηρητικής οικογένειας στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, είχα τους περιορισμούς και τις επιρροές που μου άσκησε η οικογένεια μου.
Αργότερα έγινε ο απογαλακτισμός μου και η μετατόπισή μου σε προοδευτικότερες θέσεις και σίγουρα αυτό οφείλεται στον Μορφωτικό Σύλλογο Νέων Χαλανδρίου που επηρέασε την ιδεολογία μου για τα επόμενα χρόνια.
Το Χαλάνδρι το διέσχιζαν τότε σταυρωτά, δύο κάθετες οδικές αρτηρίες, οι μοναδικές με άσφαλτο. Αυτή που πηγαίνει σήμερα προς Πεντέλη και η άλλη προς την Αγία Παρασκευή. Οι υπόλοιποι δρόμοι χωμάτινοι, ιδανικοί να παίζουν παιδιά μπάλα και τα άλλα παιχνίδια τα οποία είναι άγνωστα στην σημερινή νεολαία, χωρίς να τα ενοχλούν τα ελάχιστα οχήματα που κυκλοφορούν.
Γύρω από την κεντρική πλατεία μονοκατοικίες πνιγμένες στα λουλούδια, ανάμεσα στα χαμόσπιτα και τις παράγκες. Με ζωντανές γειτονιές από ανθρώπους που αδελφώνονταν και μοιράζονταν τις καλές και τις κακές στιγμές…
Έβγαζαν καρέκλες στα πεζοδρόμια και άρχιζαν οι αστείες ιστορίες, τα πειράγματα και τα τραγούδια χωρίς την συνοδεία οργάνων. Τότε που τραγούδαγαν οι καλλίφωνοι και οι άλλοι άκουγαν με θρησκευτική ευλάβεια… Τα φάλτσα άλλωστε είναι ιδίωμα της σημερινής εποχής. Τότε ήταν απαγορευμένα…
Με τις συμμορίες των πιτσιρικάδων που ξαναζωντάνευαν τα χρόνια του πολέμου με πετροπόλεμο μέχρις αιματοχυσίας.
Με σχολεία ξυπόλυτων μαθητών και ηρωικών δασκάλων που πάνω απ’ όλα έδιναν σημασία στη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας.
Μία εποχή με κύρια χαρακτηριστικά τη στέρηση από τη μία μεριά και την συντροφικότητα και τον ρομαντισμό από την άλλη.
Η εποχή που πηγαίναμε στο Δημοτικό μέχρι τα πρώτα φοιτητικά χρόνια…
Τότε που άνθιζε το σώμα και μάθαινε το πνεύμα.
Μία εποχή με προσδοκίες για καλύτερο μέλλον. Εγώ που γνώρισα το Χαλάνδρι της εποχής εκείνης, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να φανταστώ το σημερινό Χαλάνδρι του κυκλοφοριακού χάους. Ένα Χαλάνδρι που από κηπούπολη έχει μετατραπεί σε ένα εμπορικό κέντρο για όλο το λεκανοπέδιο. Αλλιώς είχα φανταστεί την εξέλιξή του και αλλιώς μου προέκυψε.
Τα Χαλανδραιόπουλα της εποχής εκείνης έβρισκαν διεξόδους για συναναστροφή σε περιορισμένα στέκια. Για παράδειγμα στα κατηχητικά και τους προσκόπους. Τα οποία ήταν τότε στην ακμή τους και έδιναν την ευκαιρία για πολλές δραστηριότητες: εκδρομές, κατασκηνώσεις κ.ά.
Ελάχιστοι ήταν αυτοί που δεν πέρασαν έστω και λίγο από τις τάξεις τους. Μην σας φανεί περίεργο, στα κατηχητικά μπορούσες να ακούσεις εντυπωσιακές τοποθετήσεις πολλές φορές έξω από τα στενά θρησκευτικά πλαίσια. Θυμάμαι τον Τάκη τον Σουκάκο, επίλεκτο μαθητή των Αναβρύτων, να αγορεύει και να κρέμεσαι από τα χείλη του.
Στο Γήπεδο του Χαλανδρίου κάθε Κυριακή εκτονώναμε τον φανατισμό μας για την τοπική μας ομάδα. Στις αλάνες που ήταν άφθονες την εποχή εκείνη, με πρώτη και καλύτερη αυτή που βρισκόταν στην ρεματιά, κάτω από το ΚΑΡΕΛΕΙΟ. Εξαιρετικό γηπεδάκι με πανέμορφο περίγυρο…
Η ρεματιά ήταν τότε τόπος ποικίλης ψυχαγωγίας και προσφερόταν για πολλές δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων και το ξεμονάχιασμα των δύο φύλλων.
Τα ζευγαράκια της εποχής είχαν ως μοναδική διέξοδο την ρεματιά που ήταν το ερωτικό κρεβάτι των φτωχών μαθητών και φοιτητών…
Τα πάρτι άφησαν εποχή για το κέφι τους και την ευρηματικότητα των μαμάδων, στην περιποίηση των καλεσμένων με πενιχρά μέσα. Ιδανικός τόπος για την προσέγγιση των δύο φύλων. Με τους παθιάρικους ζευγαρωτούς χορούς που έδιναν την ευκαιρία για επακόλουθα. Τότε που εμφανίστηκε το ροκ εντ ρολ…
Στα σφαιριστήρια του Τιμόθεου και του Μπολάνη παίζαμε ποδοσφαιράκι και μπιλιάρδο με τον φόβο της εφόδου από κάποιο καθηγητή και της αποβολής που θα ακολουθούσε.
Τα σινεμά, η Αρμονία και η Τιτάνια. Αγαπημένος τόπος να ξεφύγει κανείς, ήταν κατάμεστα επί καθημερινής βάσεως γιατί εθεωρείτο οικονομικός τρόπος διασκέδασης.
Ακόμα με τους γονείς μας σε κανένα ταβερνάκι από τα πολλά που υπήρχα. Δεδομένου ότι το Χαλάνδρι ήταν ανέκαθεν ταβερνότοπος…
…Εκτός από την βασική παιδεία που δινόταν με τη συγκινητική προσπάθεια των δασκάλων και καθηγητών, οι νέοι δεν είχαν τη δυνατότητα για παραπέρα εγκυκλοπαιδική μόρφωση, αφού τα εξωσχολικά βιβλία ήταν λίγα και υπήρχε η αντίληψη από τους γονείς, ότι παρεμπόδιζαν τη βασική παιδεία.
Το τρίγωνο της πλατείας Δούρου…
αποτέλεσε τον πόλο έλξης της νεολαίας κυρίως της γυμνασιακής. Οι πιο μεγάλοι σύχναζαν στην κεντρική πλατεία. Εξ άλλου στην πλατεία Δούρου ήταν εγκατεστημένο το 8τάξιο τότε Γυμνάσιο ανάμεσα σε χαμόσπιτα, πρώην ταβέρνες.
Θυμάμαι μεγάλες πλάκες τα χρόνια εκείνα στο Γυμνάσιο, που γίνονταν με την λεπτότητα που άρμοζε απέναντι σε μια πλειάδα άξιων καθηγητών που έχουν μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη μας.
Οι Παπαδάτος, Νοτάρης, Καλεώδης, Ριντογιάννης, ήσαν μερικοί από τους άξιους καθηγητές μας, οι οποίοι, εκτός από την μαθησιακή τους υποχρέωση, επέβλεπαν με ενδιαφέρον τις δραστηριότητες των μαθητών και εκτός σχολείου.
Στο τρίγωνο λοιπόν υπήρχαν τραπεζάκια και καρέκλες του ζαχαροπλαστείου ΒΑΡΣΟΣ και εκεί σύχναζε κυρίως η νεολαία κατά κανόνα τζαμπατζίδικα. Βλέπεις το χαρτζηλίκι ήταν πενιχρότατο. Εκεί κάναμε χάζι ακούγοντας τις μεγαλοστομίες εκείνων που εξιστορούσαν τις ερωτικές κατακτήσεις τους και τις πλάκες που γίνονταν στο γειτονικό Γυμνάσιο. Μεχρι φιλοσοφικές και πολιτικές συζητήσεις, αρκεί να μην ενοχλούσαν … εθνικόφρονα αισθήματα.
Εκεί έρχονταν να ξεκουραστούν οι μπιλιαρδόροι από το γειτονικό σφαιριστήριο του Μπολάνη. Στο τρίγωνο δημιουργήθηκε η ΔΕΞΑ (Δημόσια Επιχείρηση Ξαπλωμένης Αρίδας) και συζητήθηκε με μεγάλες πλάκες το καταστατικό της…
Γύρω από το τρίγωνο υπήρχαν και ταβερνάκια. Εμείς πηγαίναμε στου ΝΩΝΤΑ, ένα μικρό ταβερνάκι με λογικές τιμές, ανάλογο με το βαλάντιο μας.
Αφού τρώγαμε κατά κανόνα πατάτες, καμιά ελιά και πίναμε μπόλικο κρασί, στη συνέχεια το ρίχναμε στο τραγούδι. Τραγουδούσαμε κυρίως ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ που ήταν τότε στη μόδα. Αυτή ήταν κυρίως η αντίσταση μας στο καθεστώς.
Συχνά από το τρίγωνο περνούσαν και διάφοροι γραφικοί τύποι του Χαλανδρίου όπως ο Ταλαρήνας, ο Τατούντας ο Φιλόσοφος, ο Αντώνης πρρρ. Άκακοι συμπολίτες μας που προσφέρονται για πλάκα, που ήταν το σπορ της εποχής.
Το 1956 ιδρύεται η Περιηγητική Ένωση Χαλανδρίου (Π.Ε.Χ)
Το πρώτο σωματείο του Χαλανδρίου, με σκοπό να ικανοποιήσει τις ανάγκες για φθηνές εκδρομές και περιήγηση στους άφθονους αρχαιολογικούς τόπους και τα μνημεία της Ελλάδας.
Η ΠΕΧ, εκτός από αναψυχή και πνευματική τροφή μέσω των εκδρομών, προσέφερε και την ευκαιρία για ανθρώπινη συναναστροφή. Θα θυμηθούμε τις αποκριάτικες μεταμφιέσεις και τις καντάδες από τον Καρούσο και τον Δράκο.
…Την ίδια εποχή ιδρύεται από τον Ε. ΠΕΤΡΙΔΗ μικτή χορωδία, η οποία τα επόμενα χρόνια έφθασε σε μεγάλη ακμή. Ο Ε. Πετρίδης, ήδη από το 1948, έχει ιδρύσει παιδική χορωδία με σκοπό να συνοδεύει την κυριακάτικη λειτουργία του Αγίου Νικολάου. Τα αγόρια που διαλέγει, έχουν την τύχη να μυηθούν στην πανδαισία της μουσικής.
Με την πάροδο του χρόνου, όσο εξοικειώνονται τα παιδιά με τα χορωδιακά ακούσματα και βελτιώνουν τον ήχο τους, ο Μαέστρος κάνει μεγάλα σχέδια. Καθοριστική εξέλιξη η μετατροπή της Χορωδίας σε μικτή νεανική. Έτσι μπαίνουν στην Χορωδία και κοπέλες που ο Ε. ΠΕΤΡΙΔΗΣ στρατολογεί κυρίως από το Γυμνάσιο Χαλανδρίου.
Οι Τάκης Γιαννόπουλος, Στέλλα Αδαματίδου, Γιάννης Καλεώδης, Στέλλα Ρουσάκη, Γιώργος και Κική Μπάρμπα, Αντώνης Φιλιπποπολίτης, Φωφώ Πέτρου, Λούλης και Ανδρέας Σταθόπουλος ήσαν μερικά από τα κορυφαία στελέχη της Χορωδίας.
Η διδασκαλία του Πετρίδη ήταν μοναδική, δεν υπήρχαν όργανα ούτε παρτιτούρες παρά μόνο ένα διαπασών. Τα κομμάτια μαθαίνονταν απ’ έξω. Εν τούτοις το ρεπερτόριο εμπλουτίζεται με έργα μεγάλων Ελλήνων και ξένων δημιουργών και η απόδοση της Χορωδίας φθάνει σε ψηλά επίπεδα.
Σύντομα η Χορωδία ξεπερνά τα τοπικά όρια και δίνει συναυλίες σε μεγάλες αίθουσες της Αθήνας και στην επαρχία. Κορυφαία στιγμή το 1959, όταν η χορωδία παίρνει το Α’ βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό στο Καλλιμάρμαρο μεταξύ 700 χορωδιών από όλη την Ελλάδα.
Παρ’ όλο που η χορωδία βρίσκεται στο καλύτερό της επίπεδο και προδιαγράφεται σπουδαίο μέλλον η Χορωδία το 1969 σταματά οριστικά τις δραστηριότητες της. Αιτία η ενηλικίωση των χορωδών που, στην προσπάθεια τους να πάρουν έγκαιρα το δρόμο της ζωής, ρίχνουν το βάρος τους στις τρέχουσες υποχρεώσεις τους. Έκτοτε στο Χαλάνδρι δεν δημιουργήθηκε Χορωδία άξια λόγου.
Το Χαλάνδρι, αν και σημαντικός Δήμος, δεν διαθέτει δικιά του Δημοτική Χορωδία, όταν μικρότεροι Δήμοι διαθέτουν δύο και τρία χορωδιακά σχήματα προβάλλοντας αυτή την εξαίσια συλλογική μορφή τέχνης και ενεργοποιώντας τους δημότες τους.
Βέβαια σήμερα στο Χαλάνδρι έχει έδρα η παγκόσμιου φήμης ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΜΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, η οποία όμως ξεπερνά τα τοπικά όρια γιατί στελεχώνεται από χορωδούς από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Παρ’ όλα αυτά διαφημίζει το Χαλάνδρι παγκοσμίως με τα βραβεία και τις διακρίσεις που συλλέγει στο όνομά του, χωρίς να έχει την τοπική υποστήριξη που της αρμόζει.
To 1959 ιδρύεται στο Χαλάνδρι ο ΜΣΝΧ
Από νεολαίους που μόλις έχουν τελειώσει το Γυμνάσιο…
Μια ομάδα από προικισμένους νέους που στόχο είχαν μέσα από συλλογική δουλειά να ανεβάσουν πνευματικό επίπεδο, και Πολιτισμό στο Χαλάνδρι. Διαμάντια της Φοιτητικής νεολαίας του Χαλανδρίου
Ο Γιάννης Καλεώδης, Δημήτρης Κολλάτος, Γιάννης Τακτικός, Σπύρος Προβατάς, Νώντας Λιόσης, Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Γιώργος Μπες, Τάκης Σουκάκκος, Νίκος Φραγκεσκάκης, Αντώνης Φιλιπποπολίτης, Γιάννης Καλογερόπουλος, Θεόφραστος Λύχρος, Στάθης Σκλαβουνάκος ήσαν μερικοί από τος πρωτοπόρους νέους που ήλθαν να ταράξουν τα λιμνάζοντα πολιτιστικά πράγματα του Χαλανδρίου και να παίξουν σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση της νεολαίας του.
Γρήγορα ο νεολαιίστικος αυτός σύλλογος κατόρθωσε να οργανωθεί και να προσφέρει και να προσφέρει την μοναδική ανάσα πολιτισμού της πόλης μας. Μια προσπάθεια που στόχευε στο να αποτραβηχτούν οι νέοι από τα σφαιριστήρια και καφενεία και να οδηγηθούν σε πνευματικότερες δραστηριότητες. Θυμίζουμε ότι την εποχή εκείνη, στο Χαλάνδρι δεν υπήρχαν βιβλιοθήκες. Ακόμη τα πικ απ και τα μαγνητόφωνα ήταν λιγοστά.
Η Ελλάδα βρισκόταν ακόμη στο γίγνεσθαι και ο ΜΣΝΧ έβαλε σκοπό να συμβάλει με τις μικρές του δυνάμεις στην πνευματική ανάταση της νεολαίας. Οργανώθηκαν τoμείς εργασίας ανάλογα με τα ενδιαφέροντα εκείνων που επιθυμούσαν να προσφέρουν όπως: Επιστημονικών Εκδηλώσεων, Λογοτεχνικών, Μουσικών, Εκδρομών, Λέσχης κ.ά.
Η Λέσχη που ήταν εκεί που είναι σήμερα τα Φροντιστήρια Φαραντάκη γέμισε από νιάτα και δραστηριότητες. Η δανειστική βιβλιοθήκη που δημιουργήθηκε με την συνδρομή των δωρητών απέκτησε πολλούς αναγνώστες που διψούσαν για μάθηση. Το μαγνητόφωνο, και αυτό προσφορά, έπαιζε από ΜΠΑΧ μέχρι ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ. Η λέσχη αποτελούσε τόπο καθημερινής επαφής και ζύμωσης και αυτό ήταν το σημαντικότερο επίτευγμα.
Οι εκδηλώσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Βραδιές λογοτεχνίας, επιστήμης και μουσικής τις οποίες ετοίμαζαν με μεράκι τα μέλη και ακολουθούσαν συζητήσεις.
Εκείνο που μετράει στους ζωντανούς συλλόγους δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα όσο η διαδικασία και η ενεργοποίηση των μελών που προσφέρει τη χαρά της δημιουργίας και αυτό το είχαν καταλάβει καλά στον ΜΣΝΧ.
Θυμάμαι τρεις δημόσιες εκδηλώσεις με μεγάλη προσέλευση κοινού που άφησαν εποχή.
Την εκδήλωση για τον Σπύρο Μελά παρόντος του ιδίου στον θερινό κινηματογράφο Τιτάνια. Την παρουσίαση του ντοκυμαντέρ ΑΘΗΝΑ ΧΞΨ του νέου τότε σκηνοθέτη Κολλάτου. Και την μεγάλη συζήτηση στο Αμφιθέατρο του 1ου Γυμνασίου για το έντεχνο λαϊκό τραγούδι όπου παρόντες ήταν ο μεγάλος Θεοδωράκης, ο οποίος τότε έκανε τα πρώτα βήματα στο μουσικό στερέωμα και οι Μπιθικώτσης και Καζαντζίδης.
Μια βασική λεπτομέρεια ήταν, ότι τέτοιου είδους κινήσεις οι Αρχές δεν τις έβλεπαν με καλό μάτι, γι΄ αυτό και η Αστυνομία πάντοτε είχε το νου της.
Ίσως δεν είχε και πολύ άδικο από τη μεριά της, γιατί παρόλες τις προφυλάξεις και την ποικιλία των πολιτικών αποχρώσεων μεταξύ των μελών, υπήρχε για υφέρπουσα αριστερή ιδεολογία που κατά την γνώμη μου έντεχνα μπόλιασε τους επιρρεπείς.
Παρ΄ όλα αυτά το Διοικητικό Συμβούλιο ως κόρη οφθαλμού προστάτευε τον σύλλογο να είναι μακράν κομματικών επιρροών και υπήρχαν πολλές τάσεις που εποφθαλμιούσαν να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Από την ΕΔΑ μέχρι τους Τροτσκιστές.
Χαρακτηριστικά ο Γιάννης Καλεώδης, ο οποίος από το ’60 είχε αποσυρθεί στα κεντρικά της ΕΔΑ πιεζόταν από το κόμμα για τον αριστερό προσανατολισμό του ΜΣ.
Τελικά ο Γιάννης απέφυγε κάτι τέτοιο περιφρουρώντας έτσι τον πλουραλισμό των ιδεών και την καλή λειτουργία του συλλόγου, έχοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι με τον καιρό τα μέλη θα οδηγούνταν από μόνα τους σε προοδευτικότερες θέσεις.
Και εδώ πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψιν ότι στον ΜΣΝΧ υπήρχαν και αρκετά άτομα από το λεγόμενο συντηρητικό χώρο τα οποία βοήθησαν στην όλη προσπάθεια και έχαιραν της εκτιμήσεως για την στάση τους.
Στον ΜΣΝΧ αναπτύχθηκαν παρέες που κρατούν μέχρι σήμερα. Πλέχτηκαν ειδύλλια που κατέληξαν σε γάμο. Μέχρι επαγγελματικές συνεργασίες και οι περισσότεροι από τα μέλη έχουν καταξιωθεί σήμερα στο χώρο των γραμμάτων και των τεχνών.
Ο ΜΣΝΧ σταμάτησε τις δραστηριότητές του με την έλευση του Απριλιανού καθεστώτος. Κάποια προσπάθεια κατά το ‘80 για επανίδρυση δεν είχε τύχη. Εξ΄ άλλου το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν έχει νοστιμιά. Προσωπικά έχω να καταθέσω ότι ο ΜΣΝΧ ήταν για μένα μια υπόθεση που μου διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και βελτίωσε το πνευματικό μου επίπεδο. Ακόμη μου δίδαξε πώς μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά ένας πρότυπος σύλλογος.
Τολμώ να πω ότι στην σημερινή ΠΕΧ αλλά και σε οποιοδήποτε σύλλογο και αν βρέθηκα είχα φάρο τον ΜΣΝΧ και είμαι υπερήφανο που στον ταμιευτήρα της μνήμης μου διαθέτω την εμπειρία αυτής της περιόδου.
Σε σχέση με την εποχή εκείνη η τωρινή έχει επιδείξει μεγάλα επιτεύγματα και ευμάρεια. Οι σημερινοί νέοι έχουν την ευκαιρία καλύτερης πληροφόρησης και μέσω της επιστήμης έχουν τη δυνατότητα να προκόβουν και να απολαμβάνουν τις ανέσεις για καλύτερη ζωή. Λένε όμως ότι το δράμα του ανθρώπου μεγάλωσε, από τη στιγμή που χόρτασε την πείνα του και οδηγήθηκε στην απόκτηση περισσότερων αγαθών, σε μια προσπάθεια χωρίς τελειωμό.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες σήμερα οι νέοι οδηγούνται στον άκρατο ανταγωνισμό, στον ατομισμό, στη μοναξιά. Οι νέοι της γενιάς μου είχαν αλάνες και δεν είχαν μπάλες. Τώρα που υπάρχουν μπάλες δεν υπάρχουν αλάνες.
Τη 10ετία 50-60 έτρεχαν στις διαδηλώσεις να φτιάξουν τον κόσμο. Σήμερα οι περισσότεροι αποβλακώνονται με την τηλεόραση ή καταφεύγουν στα μπαράκια. Κάποιοι στα ναρκωτικά…
Οι κρατούντες προσφέρουν περισσότερες δυνατότητες πολιτισμού χάριν εντυπωσιασμού χωρίς να τους ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα.
Πρέπει να αντισταθούμε
ότι είναι δυνατόν να περισωθεί.
Ευχαριστώ
Χρήστος Νικολάου