Στο Λιμάνι του Πειραιά 3 Μαρτίου 2016

Χθες από το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι κατεβήκαμε να βοηθήσουμε στο λιμάνι του Πειραιά όπου βρίσκονται 2.500 ( ή και περισσότεροι) πρόσφυγες κυρίως Σύριοι και Αφγανοί. Για τις συνθήκες διαβίωσης είμαστε όλοι ενημερωμένοι από τα ρεπορτάζ, η πραγματικότητα, όμως, ξεπερνάει κάθε περιγραφή. Δε χρειάζεται να πω πολλά, άνθρωποι στρωματσάδα σε κουβέρτες στο πάτωμα του επιβατικού σταθμού του ΟΛΠ, σε αντίσκηνα, στον προαύλιο χώρο, σε υπόστεγα, συνθήκες υγιεινής απερίγραπτες, καθαριότητα ανεπαρκής, το φιλότιμο δε φτάνει να καλύψει τις ανάγκες και πώς θα μπορούσε άλλωστε.

Όλοι έχουμε εικόνα για την έλλειψη συντονισμού, την απουσία κρατικών δομών κλπ. Στην πύλη Ε1 οι Ελβετοί, στην Ε2 το Χαμόγελο του παιδιού, στο ιατρείο οι Γιατροί του κόσμου και παντού οι εθελοντές της Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας, των Κοινωνικών Ιατρείων και άλλων συλλογικοτήτων. Στον αντίποδα, η γενναιόδωρη και ατέλειωτη προσφορά των εθελοντών ,του κόσμου, σε δουλειά, σε τρόφιμα, φάρμακα, είδη άμεσης ανάγκης καθώς  και το γενναιόδωρο χαμόγελο και το συγκλονιστικό βλέμμα των προσφύγων. Κάθε στιγμή καταφθάνουν αυτοκίνητα και φορτηγάκια, που κουβαλούν κάθε είδους βοήθεια, από κουβέρτες και  τρόφιμα μέχρι παιχνίδια και μπογιές για τα παιδιά και η προέλευσή τους επίσης πολύχρωμη : χριστιανικές οργανώσεις, δήμοι, σχολεία, πολίτες μόνοι ή και σε παρέες, συλλογικότητες φιλανθρωπικές, συλλογικότητες πολιτικές.

Οι Χαλανδραίοι βοηθήσαμε στο ιατρείο, στην τακτοποίηση του φαρμακείου, στη διανομή δεκατιανού, στη διανομή μεσημεριανού. Ακόμη, διανείμαμε στο πέτρινο κτίριο της Ε2 μισό φορτηγάκι πορτοκάλια που έστειλε ο δήμος Χαλανδρίου και ξεφορτώσαμε το άλλο μισό για επόμενη διανομή. Για τρίτη φορά πήγαμε φάρμακα στο λιμάνι, στείλαμε και στο Ελληνικό, το Χαλάνδρι έχει αρκετή διαθεσιμότητα καθώς αρκετά φαρμακεία αλλά και σύλλογοι- τοπικοί φορείς ( από προσκόπους μέχρι πολιτιστικούς ) έχουν “υιοθετήσει” το ιατρείο μας και συνεχώς μας τροφοδοτούν. Το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες.

Για τον ανύπαρκτο συντονισμό στο λιμάνι δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι εμείς. Ήταν αδύνατον να βρούμε άκρη, οπότε αυτενεργήσαμε, ντου, στο ιατρείο οι σχετικοί, οι άλλοι στην αποθήκη, στην παραλαβή και στη διανομή. Το μόνο βέβαιο είναι ότι χρειάζονται χέρια και μάλιστα χέρια που να βρίσκονται εκεί συγκεκριμένες ώρες. 8.30πμ-10πμ για το πρωινό και 12.00-14μμ για το μεσημεριανό, για το βράδυ από τις 7μμ. Για το ιατρείο η κάλυψη από γιατρούς, νοσηλευτές και φαρμακοποιούς είναι πάντα απαραίτητη, απλά μετά τις 7μμ το βράδυ γιατροί και νοσηλευτές είναι απολύτως απαραίτητοι, γιατί δεν καλύπτει ούτε ΜΚΟ ούτε κρατική δομή.

Είναι απολύτως απαραίτητο να ισχύσει η εξαγγελία ότι θα υπάρχει ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ σε κάθε βάρδια, στη διάρκεια του πρωινού χρειάστηκε τουλάχιστον δυο φορές. Συντονιστικό όργανο θα δημιουργηθεί, από σήμερα, στην πύλη Ε2 και κατά πάσα πιθανότητα την εποπτεία του θα έχει ο Ιατρικός Σύλλογος Πειραιά και βέβαια γίνεται προσπάθεια να ανοίξει και δεύτερο ιατρείο, καθώς ο επιβατικός σταθμός του ΟΛΠ στην πύλη Ε2 είναι ασφυκτικά γεμάτος.

Το φαρμακείο χρειάζεται επειγόντως ψυγείο για ινσουλίνες και άλλα φάρμακα, αλλά και τακτοποίηση των φαρμάκων καθώς καταφθάνουν συνεχώς γεμάτες κούτες και σακούλες, γίνεται το αδιαχώρητο καθώς ο χώρος είναι μικρός ( δύο επί δύο) και θέλει ζογκλερικές ικανότητες και φωτογραφική μνήμη για να ανακαλύψεις το ζητούμενο φάρμακο. Ευτυχώς οι υγειονομικοί συνήθως διαθέτουν αυτές τις ικανότητες.

Δεν υπάρχουν μεταφραστές ( ένας εμφανίστηκε ευτυχώς στο ιατρείο). Η έλλειψη μεταφραστών εμποδίζει στο να μπορούν οι πρόσφυγες να συνεννοηθούν με τους εθελοντές ώστε να αυτοοργανωθούν και να συμμετάσχουν στη διαχείριση της κατάστασης στο λιμάνι. Αρκετοί από τους πρόσφυγες βοηθούσαν με δική τους πρωτοβουλία στο ξεφόρτωμα, στην καθαριότητα και όπου μπορούσαν. Όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι κομβικό να μην αντιμετωπίζονται μόνο ως άνθρωποι που τους βοηθάμε ( οι εθελοντές, το κράτος, ο οποιοσδήποτε) αλλά και ως άνθρωποι οι οποίοι μπορούν, θέλουν και δικαιούνται να έχουν λόγο τόσο στη διαχείριση της καθημερινότητάς τους σήμερα, αλλά και στο μέλλον τους αύριο.

 
Εικόνες :
Ο δεκάχρονος μικρούλης που με μια σακούλα διπλάσια απ’το μπόι του ακολουθούσε μια εθελόντρια, καθαρίζοντας το προαύλιο
Η γυναίκα που μπαίνοντας στο ιατρείο μας έκανε νόημα ότι ζαλίζεται και μέχρι να πάρει η νοσηλεύτρια το πιεσόμετρο σωριάστηκε στο πάτωμα
Η φτωχοντυμένη γιαγιά, πάνω από 80, που ήρθε με δέκα τυρόπιτες μαζί και με το ταψάκι για να τις ζεστάνει
Οι δυο καθηγήτριες απ’τη Δραπετσώνα, που μας ζητούσαν πληροφορίες για να οργανώσουν ομάδα μαθητών τους να κατέβει για βοήθεια στο λιμάνι
Η εθελόντρια που πήρε στο σπίτι της μια λεχωίδα με τα τρία παιδιά της, γιατί χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα μετά την πρόσφατη καισαρική τομή
Η τετράχρονη μελαχρινούλα, με τις ροζ γαλότσες ανάποδα φορεμένες, να ανοιγοκλείνει παίζοντας το φερμουάρ της Φανής
Ο ανακουφισμένος μπαμπάς της ανωτέρω μικρούλας, που την είχε χάσει για κάμποση ώρα, όταν την εντόπισε να παίζει μαζί μας
Ο νεαρός που έτρεξε να μου αρπάξει το καφάσι από τα χέρια, παίρνοντας εκείνος τη σειρά μου στο ξεφόρτωμα
Η γεμάτη ενέργεια Κάλια, που περίμενε μισή ώρα να βρεθεί ένα ακόμη μαχαίρι για να κόψει το ψωμί για το μεσημεριανό
Ο γιατρός, που έκανε μια ξεκαρδιστική παντομίμα δείχνοντας στο νεαρό πώς να ξεπλένει τα ρουθούνια του με φυσιολογικό ορό για να ανακουφίσει την καταρροή
Ο κακοφάγανος μικρός, που αρνιόταν χαμογελώντας κάθε κουλουράκι μέχρι που γέλασε πλατιά όταν του βρήκαμε το πολυπόθητο σοκολατένιο
Ο φαρμακοποιός, που ισορροπούσε πάνω στην καρέκλα τακτοποιώντας τα αντιβιοτικά και με το ένα χέρι έδινε το ζητούμενο φάρμακο και με το άλλο ψαχούλευε τις σύριγγες
Ο άλλος καθηγητής απ’τον Κορυδαλλό, που θα φέρει τους μαθητές του να οργανώσουν δημιουργική απασχόληση για τα μικρά
Η έγκυος με το απελπισμένο βλέμμα, που είχε να ακούσει το μωρό της από χθες, κατευθείαν με αυτοκίνητο εθελοντών στο νοσοκομείο
Ο Γιάννης από το Χαλάνδρι που κατέβηκε μόνος του, διασταυρωθήκαμε τυχαία έξω από την αποθήκη, ένα γεια και χαθήκαμε στη δουλειά του ο καθένας

Χωρίσαμε το πρωί, ακροβολιστήκαμε στα πόστα που μπορούσε να προσφέρει ο καθένας και ξαναβρεθήκαμε αργά το μεσημέρι, λίγα λόγια ανταλλάξαμε, ακόμα και στην επιστροφή, κατάκοποι βέβαια αλλά κυρίως συγκλονισμένοι και με μια στυφή γεύση στο στόμα, που δε λέει να φύγει…ανάμικτη αισιοδοξία και πείσμα.

Ένα τελευταίο τσιγάρο στο πεζούλι κοιτώντας τη θάλασσα, σιωπηλές και μάλλον αποσβολωμένες. Επιστροφή στην κανονικότητα;

Λ.Γ.  μέλος του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΙΑΤΡΕΙΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ